De winnares van de Halloween schrijfwedstrijd 2023 is zoals eerder vermeld: Jill Heesbeen! En ze kan niet alleen goed schrijven, ze maakt ook hele toffe illustraties. Speciaal om te vieren dat ze deze schrijfwedstrijd heeft gewonnen heeft zij een bijpassende illustratie gemaakt voor haar verhaal ´De Verstuifden´:

´´Wie of wat spookt er rond op de zandverstuiving van Rosmalen?´´

De Verstuifden
door Jill Heesbeen

Het bezoeken van de Zandverstuiving in oktober voelt altijd nét een beetje anders dan in de voorgaande
maanden. Waar men in augustus in de ochtendzon de hond lekker ging uitlaten, en in september in de
namiddag een picknickkleed uitsloeg om zelfgemaakte hapjes te verorberen, is het in oktober vaak een
stuk stiller op de Zandverstuiving. Men slaat de Zandverstuiving liever over, en loopt een blokje met de
hond door de verharde straten rond het huis, om vervolgens binnen te schuilen voor de regen en harde
wind die zo hun opstaande kraag binnenwaaide. En voor de komende maanden zwaait men de
Zandverstuiving weer even uit, wetende dat ze bij de eerste voorjaarszon weer graag “hallo” komen
zeggen. Ja, het keerpunt van zomer naar herfst is op de Zandverstuiving altijd goed merkbaar aan het
aantal mensen dat er te vinden is.

Maar waar het aantal levende mensen afneemt, des te meer Verstuifden komen er tevoorschijn. De
originele bewoners van de Zandverstuiving zweven omhoog vanuit het diep donkerbruine zand waarin
zij al die jaren geleden verstikt zijn bij het ontstaan van onze óh zo geliefde Zandverstuiving. Want wat
veel mensen niet weten, is dat de Zandverstuiving een groot geheim kent. Meters onder de zandvlakte
waar men zich in deze tijd waant voor recreatie, ligt een gemeenschap verscholen, vastgeroest en
gevangen in het verstuifde zand.

Op 31 oktober 1833 woedt er een enorme storm in Rosmalen, en zo ook op ’t Zand, het stuk van
Rosmalen dat wij vandaag de dag kennen als de Zandverstuiving. Lies, dochter van Marie en Han, is die
dag in de werkplaats van de heer Lood, waar zij werkt om een zakcentje te verdienen. Vanavond gaat
ze namelijk samen met haar beste vriendin Lore naar de kermis! Maar tegen het einde van de ochtend
merkt Lies al dat het weer begint om te slaan, en in de uren die volgen wordt het erger en erger. De
wind waait door de werkplaats, en het fluitende geluid weerkaatst tegen de muren. Meermaals moet
Lies zich vasthouden aan de werkbank omdat haar bloes wind vangt en haar mee sleurt. De kermis zal
er niet meer inzitten vandaag, denkt Lies nog, je zal maar uit het karretje van het reuzenrad vliegen!
Als ze eens zou weten dat haar laatste keer in een reuzenrad al achter haar ligt. Wanneer de heer Lood
om half 3 zijn hand op haar schouder legt, schrikt Lies op van haar werkbank. “Ga maar naar huis,
meis.” Lies moet het zand uit haar oren peuteren om hem goed te verstaan. “We sluiten vandaag eerder
in verband met het weer”. Lies pakt haar spullen en waagt zich door de grote houten deur, die ze maar
met moeite opengeduwd krijgt. En ook de weg naar huis verloopt moeizaam. Ze moet sprinten van
boom naar boom om zich vast te klampen en niet weg te waaien, maar ze heeft moeite met zien waar
ze heen moet door het zand wat in haar ogen prikt. Onderweg komt ze mevrouw Olga tegen, een
vriendin van haar moeder. Ze rent tegen de wind in en grijpt in de lucht. Lies wil zien waar mevrouw
Olga naar grijpt, maar ze krijgt haar hoofd niet opgetild. Wanneer ze een krijsende “miauw” hoort
verdwijnen in de wind, weet ze genoeg, en rent ze gestaag verder.

Na een weg die ze normaal in 5 minuten kan lopen maar die nu al bijna een uur duurt, komt eindelijk
haar straat in zicht. Lies ziet hoe Buurman Boris hard aan zijn voordeur trekt, en wanneer hij hem
eindelijk open krijgt, vliegt de deur uit zijn scharnieren, zo tegen het raam van de overburen, dat door
de impact in duizend stukken versplinterd. Lies ziet haar moeder Marie met grote bezorgde ogen voor
het raam staan. Ze haast zich naar de deur om die van binnenuit te openen voor Lies, waar het nog wat
minder hard waait dan buiten. Lies rent naar binnen in de armen van haar moeder, maar ook hun deur
is met geen mogelijkheid meer dicht te krijgen. Het zand waait in cirkels door de kamer, en vult binnen
no-time hun schoenen, kleren, kasten en kieren. Wanneer Lies haar ogen niet meer open kan houden
door het prikkende zand, werpt ze nog een laatste blik op haar vader en moeder, en sluit ze haar ogen
voorgoed. Dan vult het zand ook haar neusgaten, en dwingt haar te ademen door haar mond. Het duurt
niet lang voor het zand ook de weg vindt naar haar keel. Ze wil schreeuwen, maar het zand smoort
haar laatste woorden. En in de vooravond van 31 oktober 1733, zijn Lies, en haar moeder Marie en
vader Han, de heer Lood, mevrouw Olga en buurman Boris, en de hele verdere gemeenschap van ’t
Zand, verstikt en ingeslapen.

Jaren en jaren gaan er voorbij, en elke zomer is het weer hetzelfde liedje. Met elk picknickkleed wat
boven haar kamer wordt uitgeslagen en de zon tegenhoudt wordt Lies bozer, en elke hond die een
plasje doet en een lek veroorzaakt in de huiskamer is een druppel op de gloeiende plaat voor moeder
Marie. Elk mens dat loopt te stampen boven haar leesstoel maakt mevrouw Olga bozer, en buurman
Boris wordt gek van alle jongeren die tegen beter weten in met hun fiets door het zand ploeteren,
waardoor hij elke keer zijn tuin weer moet omploegen. Maar wanneer het in oktober eindelijk rustiger
wordt op de Zandverstuiving, krijgen de bewoners weer ruimte om te ádemen. Zij wroeten zich naar
de oppervlakte en nemen hun land terug door er te rond te zweven als de geesten die ze vandaag de
dag zijn. Dus pas goed op wanneer je je waagt aan het ronddwalen op de Zandverstuiving in oktober!
Voor je het weet wordt je meegetrokken door het mulle zand naar beneden door een van de originele
bewoners van ‘t Zand, en ga je hetzelfde verstikkende lot tegemoet als zij al die jaren geleden. Want in
oktober nemen de Verstuifden hun land terug, en nemen ze wraak!